Piękna brzydota - Frida Kahlo

Odkryłam ją stosunkowo późno. Często słyszałam jak się nią zachwycają moi znajomi. Niespecjalnie mnie ciekawiła historia tej mało urodziwej kobiety z wąsem. Zbyt szybka i powierzchowna ocena…

Zaczęło się przypadkowo od filmów z Salmą Hayek. Był moment gdy oglądałam wszystko co się pojawiło z tą hiszpańską aktorką. To głównie dzięki niej trafiłam na historię Fridy.

Kino! Z perspektywy pandemii i mocno obleganego Netflixa to było ekstremalne przeżycie. Wstrząsające wrażenie zrobiła na mnie jej miłosna historia przeplatana fizycznym bólem. Wyjątkowy świat pełen sztuki, miłości, cierpienia i koloru. Każdy obraz to jakaś historia z niezliczoną ilością szczegółów i detali.

Muzyka i kolor - uczta!

No ale od początku...

Frida ma na imię Magdalena. Ma skomplikowany charakter i historie życia, która może obdarować kilka osób. Pasja dała jej ukojenie i spokój, w którym mogła zatopić się bez reszty. To jakoś szczególnie mnie poruszyło -  bo ja swoją pasję też znalazłam w chorobie.

Zupełnie inaczej spojrzałam na tą kobietę o meksykańsko-niemiecko-żydowskich korzeniach. Jest w niej piękno. Tajemnicza uroda w pierwszych momentach zdecydowanie męska ale po dłuższej chwili – mocna, wyrazista i kobieca. 

Barwne życie, barwne historie - jak zaistnieć w popkulturze?

Dzisiaj w dobie nowych mediów taka osobowość wyraziłaby się w milionach lajków. Próbuje zrozumieć jej fenomen. Nie wiem co stoi za sukcesem Fridy. Czy bliskie relacje ze środowiskiem wpływowych komunistów czy może wielki talent?

Po ponad 70 latach istnienia Fridy, w świadomości ludzi jej wizerunek i prace widoczne są na kubkach czy koszulkach. Przeszła do kanonu sztuki użytkowej. 

Przeczytałam kilka całkiem niezłych książek i przesłuchałam parę godzin wywiadów na temat jej twórczości. Na koniec dotarłam do platformy Google Arts & Culture, dzięki której obejrzałam coś niezwykłego, wystawę: „Faces of Frida”. Składają się na nią zbiory z aż 33 muzeów znajdujących się w siedmiu krajach. To ponad 800 artefaktów i dzieł sztuki . Klikając w każde z dzieł można bardzo szczegółowo dowiedzieć się wielu informacji na jego temat.

Absolutnie wartościowy materiał, idealny na czas pandemii.

Odkryłam wiele frapujących historii silnej kobiety, która inspirowała się w swej twórczości życiem pełnym cierpienia. Podziwiam też jej fantazję i determinację to stworzenia alter ego rewolucjonistki, która w swojej wielkiej determinacji zmienia datę urodzenia po to by się bardziej zjednoczyć i utożsamić z rewolucją meksykańską Takie ubarwianie rzeczywistości to ja rozumiem. Acha… I udział w rewolucji - to też wielka sprawa, która wymaga odwagi!

Siłę jej charakteru widać było już w szkole. Była jedną z liderek grupy. Miała tak silną naturę, że nie dało się jej łatwo poskromić. Miała w sobie wielką chęć do życia - więc nawet z wypadku komunikacyjnego wyszła mocno pokiereszowana ale żywa.

Kiedy czytałam jej życiorys w którym widzę kobietę, przedkładającą pasję nad inne rzeczy – to czuję, że ona żyje zgodnie ze sobą i w swojej prawdzie. Nie patrząc na otoczenie. Dla kobiety to nie są łatwe decyzje, wtedy i dziś.

Droga powrotu do zdrowia zaczyna się zaraz po wyjściu ze szpitala. Frida każe ojcu zakupić farby i zaczyna malować na specjalnie wybudowanym dla niej stelażu. Wszystko odbywa się w pozycji leżącej.

Przez cale swoje życie namalowała ponad 150 obrazów. Wśród nich aż 55 autoportretów pokazując, że potrafi przeglądać się w sobie.

Z „monobrwi” i upiętych kwiatów we włosach zrobiła znak rozpoznawczy – przedrukowywany na miliony sposobów.

Inspirowała wielu ludzi i artystów. Jej obraz „Złamana kolumna” zainspirował Joan-Paul Gaultier do stworzenia kostiumu Milli Jovovich w filmie „Piąty element”. 

W Stanach, do których pojechała z mężem uwielbiano ją za jej oryginalność i stroje. Nawiązywała nimi do chłopskiej, ludowej warstwy społeczeństwa – jako rasowa komunistyczna działaczka identyfikowała się „z ludem”. Strojem wyrażała swoją polityczną przynależność. Długie kolorowe spódnice ukrywały jej kalectwo.

Uwielbiała się stroić i kochała kolory. Wkładała na siebie duże ilości kolorowej biżuterii, godzinami wpinała we włosy kwiaty i wstążki - była jak chodzące dzieło sztuki.

VIVA LA VIDA

Frida bardzo często mówiła, że rysowanie dawało jej siłę do życia i pomogło wyzdrowieć. Cierpiała fizycznie i duchowa i jak sama mówiła doznała w życiu dwóch wypadków: autobusowego i miłości do Diego Riviery.

W 1939 roku stworzyła portret: „Dwie Fridy” - pokazując swoje dwie osobowości. Później tracąc ciąże namalowała najbardziej kolorowy obraz w najsmutniejszym momencie życia – „Szpital Henrego Forda”. 

Autoportret z naszyjnikiem z cierni i kolibrem – to Frida. Jej szyja otoczona cierniowym pnączem a na nim zawieszony koliber z rozpostartymi skrzydłami. W meksykańskich wierzeniach amulet przywracający utraconą miłość.

Ostatni obraz, namalowany 8 dni przed śmiercią i nosił on nazwę „Arbuzy”. Przedstawia soczyste kawałki arbuza. Niezwykle pogodny obraz …na którym, gdy się dobrze przyjrzeć, na kawałku arbuza widnieje wycięty nożem napis…VIVA LA VIDA…

Magda